در دوربین های عکاسی امروزی از دو نوع مسدود کننده استفاده می شود که در ادامه به این دو نوع می پردازیم.

مسدود کننده مرکزی یا همان تیغه ای که از تیغه های فلزی ساخته می شود و در میان عدسی های لنز با فاصله اندکی از دیافراگم جای دارد و همانند دیافراگم از مرکز به سمت خارج باز می شود.دستگاهی دقیق و ظریف که همانند چرخ دندنه های ساعت کوکی عمل میکند وظیفه تنظیم زمان باز و بسته شدن مسدود کننده را برعهده دارد.

مشهورترین نوع این مسدود کننده ها “کومپور” است و سرعت عمل آن از یک ثانیه تا ۱/۵۰۰ ثانیه می باشد و اگر دقیقتر بخواهیم بگوییم این سرعت ها و مقدار نور ورودی آن ها مطابق زیر می باشد.

از این نوع مسدود کننده در دوربین هایی با لنز های ثابت و غیر قابل تعویض استفاده می شود البته به استثنای دوربین های بزرگ.

مسدود کننده کانونی یا همان پرده ای بر عکس مسدود کننده تیغه ای در سطح کانونی عدسی جای دارد یعنی نزدیکترین فاصله نسبت به فیلم پس در دوربین هایی که عدسی های قابل تعویض دارند استفاده می شود ٬ متداولترین نوع این مسدود کننده از دو پرده پارچه ای ساخته می شود که به موازات یکدیگر با فاصله ای متغییر٬از یک طرف سطح تصویر به طرف دیگر آن حرکت می کنند و نیز برخلاف مسدود کننده های تیغه ای که به تمام سطح فیلم به یکباره نور می رسید در اینجا فیلم به نسبت تغییر مکان پرده ها اندک٬اندک نور می بیند.

در سرعت های کم(بیشتر دوربین ها ۱/۳۰ ٬ بعضی دوربین ها ۱/۶۰ ٬ اندکی دوربین ها ۱/۱۲۵ ) فاصله بین دو پره به اندازه تمام سطح فیلم است یعنی یک پرده کاملا کنار رفته در حالی که پرده دوم هنوز به راه نیفتاده است.هنگامی که پرده اول تمام سطح فیلم را آزاد گذاشت پره دوم حرکت می کند ٬ همین امر استفاده از فلش را امکان می بخشد.

در صورت استفاده از سرعت ها کمتر نور فلش فقط قسمتی از فیلم را که هنوز پرده مسدود کننده نپوشانده است تحت تاثیر قرار می دهد و تمام عکس گرفته نمی شود ٬ حداکثر سرعت عمل این مسدود کننده ها معمولا ۱/۱۰۰۰ و یا نیز در بعضی موارد تا ۱/۲۰۰۰ ثانیه می باشد.

در پست بعدی دیافراگم دوربین را مورد مطالعه قرار می هیم

سوال علمی دارید؟ پرسش علمی خود را مطرح کنید و علم خود را افزایش دهید.